Archeologie dagen : LES BURETTES” EEN VERGETEN STUKJE GESCHIEDENIS

Natuurpunt Oost-Brabant, met de werkgroep natuur en erfgoed, trekt al jaren aan de kar om
een nieuwe functie te creëren voor het vergeten vliegveld ‘Les Burettes’
Kleine bosjes, graften en stroken beton zijn de laatste relicten van een groot vliegveld, een Belgisch vliegveld dat door de Duitse bezetter overgenomen is in 1940. De Duitsers bouwden taxibanen, landingsbanen en open bunkers of ‘Avioles’.

Al vroeg in de oorlog verlieten de Duitsers “les Burettes” en kwam er een tweede vliegveld (Le Culot) in Bevekom.
Maar helemaal in onbruik geraakte het vliegveld “Les Burettes” niet. Het werd een noodvliegveld, nuttig als een vliegveld in de omgeving zwaar beschadigd werd door bombardementen, en het werd ook gebruikt als ‘schijnvliegveld’ om de vijand te mislijden.

In het uitgestrekte plateau lagen er verschillende taxibanen en reeksen ‘avioles’: dit was om de vijand te misleiden door zoveel mogelijk aan risicospreiding te doen.
In sommige bunkers stonden zelfs houten vliegtuigen. Over heel het plateau verspreid lagen een hele batterij Avioles met daartussen taxibanen. In tegenstelling tot de landingsbanen waren deze in beton. De open bunkers of ‘avioles’ hadden geen dak en bestonden hoofdzakelijk uit aarden bermen, om bij inslagen van bommen en de daarbij behorende luchtverplaatsingen de schade aan de vliegtuigen te beperken.
C Werkgroep Natuur en Erfgoed : Opgebroken taxibaan op het vliegveld “Les Burettes”.

De landingsbaan was niet in beton, maar was aangelegd op pleindraad (ijzeren roosters) op de grond. Men deed dit om de landingsbaan na beschadiging zo vlug mogelijk terug operationeel te krijgen. Met beton zou dit veel te lang duren.

De Amerikanen namen de twee vliegvelden over bij de bevrijding.
De laatste keer dat de geallieerde vliegvelden massaal zouden bestookt worden was tijdens de operatie ‘Bodenplatte’ in de ochtend van 1 januari 1945, een aanval op de geallieerde vliegvelden in België, Nederland, Luxemburg en Noord-Frankrijk. Bij de gehele Duitse operatie werden zowat 1100 vliegtuigen ingezet. De aanval mislukte omdat nogal wat piloten onvoldoende ervaren waren en omdat de Duitse eenheid JG4, die zowel “Le Culot” en “Les Burettes” moesten bombarderen, de weg kwijt waren boven de Ardennen. Dus niet omdat de geallieerden zo goed waren. De aanval was bij de planning uitermate geheim gehouden, zodat zelfs het eigen Duitse afweergeschut niet tijdig op de hoogte gebracht was en dus ook eigen toestellen neerhaalde.

Het vliegveld werd in 1946 definitief opgeheven. Bevekom werd wel verder uitgebouwd tot Wing 1.
Het beton en de graften zorgde er voor dat de landbouwers niet konden ploegen en zo ontstonden er struwelen en bosjes.
Maar door grotere machines zijn de laatste jaren talrijke stroken opgebroken en opgenomen in akkers.

Daarom is het hoogtijd dat de resten van dit verhaal beschermd worden en een nieuwe functie kunnen krijgen.

Wat heeft dit vliegveld met natuur van doen?

In dit uitgestrekte plateau waren deze oude bunkers, graften en betonstroken jarenlang braakgrond, sommige evolueerde tot ruige stroken, andere tot kleine struwelen. En net deze zaken maken het verschil in deze grote uitgestrekte plateaus. Deze natuuroases geven de sterk bedreigde akkervogels een vaste broedstek.
Dat het niet goed gaat met de akkerfauna is geen eufemisme. Met een achteruitgang van meer dan 80 tot 90 % verdwijnen de akkervogels zoals veldleeuweriken, geelgorzen, grauwe gorzen, patrijzen en kiekendieven als sneeuw voor de zon. Naast het aanbieden van graan voor gorzen en tijdelijke natuur infractructuur met beheerovereenkomsten is er ook nood aan een vaste natuurinfrastructuur. Doornstruwelen voor de gorzen als ideaal zangpost of schuiloord als de jagende kiekendieven op strooptocht is. Deze stroken krijgen ook een belangrijke rust functie… daar waar dit plateau jaren lang enkel werd ontsloten door trage wegen zijn deze vervangen door betonwegen, hierdoor zijn rustgebieden en belangrijk aandachtspunt voor deze grondbroeders en de akkerfauna.
Dit noemen we vaste natuurinfrastructuur en dit kan op deze plaats met een knipoog naar het verleden door deze stroken en oude beton te verbinden, niet als oorlogsinfrastructuur maar als natuurinfrastructuur.